میخام منم رها شم

تنها مغمونم من ندارم کسی را

تنها توی این شهر شلوغ ادامه دادم این زندگی را

سخته ولی چه کنم تا بوده همین بوده

حالا چکار کنم من این درد بی پایان را

حسی واسم نمونده انگار شدم بیمار

جنگل و کوه و دریا واسم شدن یه رویا

دلم میخاد رها شم از دست این غم جور

پر بکشم برم من تا آسمون هفتم

ای خداجون کجایی ببر منو پیش یار

صدای منو می شنوی دارم میشم بیمار

غنچه

غنچه

غنچه ام عنچه ی ناشکفته

غنچه ام به زیبایی فرشته

غنچه ای کوچکم در زیر باران آسمان شهر

که باران طراوتم بخشد نه کس دیگر

غنچه ای تنها که غمگین گشت با روزگار

فقط زنبور عسل گشت همدم من

گاهی وقتا سکوت میکنم

تا دوباره زنده  شوم همین

غنچه ی ناشکفنه منم

که شاید روزی شکفتم و شدم گل

شعر از: غنچه